ikiyüz

Ortada bir acı varsa, acının asıl sahibi olmak en kolayı. Mesela çok sevdiği bir insandan ölümle ayrılan birisi olmak, taziyeye gelen birisi olmaktan daha kolay geliyor bana. Belki de acıyı çekene yanında sabrı da verildiği için. Diğerleri için ise, empatinin dozu yükseldikçe durum daha da güçleşiyor. Bir de ne desem, nasıl yaklaşsam daha münasip olur diye düşünüp durdukça samimiyeti kaybetme riski de büyüyor. Sonra da acaba samimiyetsiz olduğum belli olur da ayıp ederim filan şeklinde gelişiyor kaygılar.
Arayamıyorum ben hastalık geçiren yakınlarımı bu yüzden. Biraz da utanma var işin içinde. Çünkü sahiden kimse anlayamaz hiçbir durumun vehametini içinde olmadan. Anlayamıyorsam edepsizlik olur gibi geliyor.
Gene de benim acılarımda yanımda olsun istiyorum insanlar. Demek ki bir noktada gerçekçi değil endişelerim. İşte gene bir dehlizde kendimle başbaşa kalıyorum böylece..