kaymakam nedir?

sinopta yaşamanın kendine göre güzellikleri oluyor tabii. mesela pazara çıktıktan sonra eve gitmeden "azıcık denize gireyim" diyebiliyorsunuz. işte o azıcık günlerden birinde denizde bir delikanlı gördüm. mübarek evlat şekerden yaratılmış gibiydi. validesine denizde kimi hareketler yaptırmaya çalışıyor: "Kaçma kız daha çok işimiz var seninle hadi gayret hadi bakalım..." nevinden cümleler kuruyordu. yanında duran ablası ise bu fotoğrafa bir giriyor bir çıkıyordu. zira yüzmeyi bilmediğinden annesiyle o bu kadar yoğun uğraşamıyordu. valla ben böyle manzaraları hiç kaçırmam. hemen kontak atarım. gittim bu iki kardeşten hemcinsim olanın yanına, vıdı vıdıya başladım. meğer valide felç geçirmiş. suda hareket yapması gerekiyormuş. o sebeple uğraşıyorlarmış. laf lafı açtı. ankaradan ortak tanıdıklara yasladık. hatta o ortak tanıdıklar bizi zamanında: "sinopa gidince muhakkak tanışın" diye gazlamışlardı. ya geldi nasibimiz bizi denizde buldu. boşuna demiyorlar denizden babam çıksa yerim diye... böylece akşam çayına denizden misafir yakalamış olduk. akşam bu iki kardeş ellerinde çikolatalarıyla geldiler. denizdeki gibi sürekli gülümsüyorlardı. delikanlı namaz kılmadığını söyledi isterseniz cemaat yapalım diyerek eşimi ve veletlerimi peşine taktı. dedim ya bu çocukların malzemesi halis şekerden diye... sonra biz bu güleç gencecik delikanlının kaymakam olduğunu öğrendik. üç dört günlüğüne annesini özlediği için gelmiş memleketine. tabii burada nerenin kaymakamı olduğunu yazmayacağım. hiç yazar mıyım? o kadar da eşek değiliz herhalde... abla da canla başla calışan bir köy öğretmeni... bu durumda şu soruyu kendime yeniden sordum. kaymakam ne demek?

illa Hû

insanların çoğunluğu olarak bizim büyük bir sorunumuz var. içimize ben batıyor. ben derdinden başka pek bi derdimiz yok. benim öyle mesela. ne zaman üzülsem bakıyorum ben batmış içime gene iç organlarımı tırmalamış, bir tümör gibi hissediyorum onu içimde. kimse beni anlamamış, takdir edilmemişim, unutulmuşum ben, sevilmemişim, bir işi becerememişim ben, vefazsızmışım, hayırsızmışım suçluymuşum ben, falan da filan... ama iyi olan şu ki, şu anda beni üzen, ağlatan şey içinde bulunduğum ahval ve şerait değil de bu ben derdidir diye hatırlatıldığı vakit o üzüntü puf diye sönüveriyor. bayağı kıyak bir durum yani :) ey kuluna bol kıyak çeken Allahım, o beni al da seni koy yerine. amin.

bir de şöyle bir şey var. mesela ben oğlumu bekliyorum. bir spor kursundan çıkacak da eve gideceğiz. çoluk çocuk parklara döküleceğiz ardından. zevcimle "sen uğraş" ben " azıcık da sen uğraş şu veledlerle" diye gergin gergin bakışacağız. ama eve gitmedim daha, oğlumu çay bahçesinde oturmuş bekliyorum. iki büyük çay içtim. yan taraftaki çay bahçesinde bir ingilizce kursunun ilkokullar düzeyindeki sertifika töreni var. izleyelim bakalım. izlemeyeceğiz de ne yapğacağız. kitap almamışım yanıma... Önce dans ettiler. sonra Kareoke... ardından salsa gösterisi ve ney dinletisi... Şol cennetin ırmakları... ey gidi kapitalist dünya... Neyse çocukları da yıkamak lazım. hafta sonu... aman ya...

sayıklama

bir şey yapıyor ve o yaptığı şeyin iyi bir şey olduğunu anlayabilecek kadar yağmur yağıyor üstüne. böyle insanlar da var.

zaman zaman çöpten kağıt toplayan bir kadın olduğumu hayal ediyorum. geri dönüp bu kişi olduğumda çöpleri geri dönüştürülür ve dönüştürülemez diye ayıran bir kişi olmama yarıyor bu. çöpten kağıt toplayan bir ekolojist olduğumda, ekolojist ne demek bilmiyor oluyorum. ayrı poşetlenmiş kağıtlar ve pet şişeler için müteşekkir olmamı engellemiyor bu. bakıyorum, çöpleri ayrı paketleyen insanlar görüyorum ve diyorum ki "böyle insanlar da var."

yaptığı şeyin iyi bir şey olduğunu anlaması için üzerinden çok zaman geçmiş olması gerekebilir. h2O olmayan rahmetlerden bazılarına gark olmuş da. bir nefes duymuş, bir söz anlamıştır belki. belki her an yanında olan bir ağız sevmiş ve onunla konuşmuştur ona. bir rüya görmüş, bir çiçek koklamıştır.. bilemem. böyle insanların da olduğunu bilirim.