haysiyetimi kaybettim şekerim. döne döne inen bir ağaç tohumu gibi, indi gitti. nerden bulsun toprağı, betona falan geldi heralde. şimdi tozlar içinde ordan oraya sürükleniyorsa ne ala, belki körolmayasıca çöpçülerden birinin bidondan bozma küreğinin içindedir.
günlerin birbirini kovalayıp aynı aynı devam ettiği rezil zamanlar şimdi bir hoş hatıra gibi kaldılar. bundan daha kötüsü var mıdır diye düşünecek halim yok bu raddede. düşüne düşüne başıma açtığım işler boyumu geçti.
bir tek rüyama tutunuyorum. öyle ki, o bana görünmedi mi, göründü. titreyerek kalkmadım mı, kalktım. o en talihli telefon konuşmasında anlatmadım mı, anlattım. aklımın çok ötesinde müjdeler almadım mı, aldım.
bir şey olacak. o tabir yerini bulacak.
ama nasıl, bilmiyorum hiç.
"bütün dünya buna inansa, bir inansa, hayat bayram olsa"
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder