illa Hû

insanların çoğunluğu olarak bizim büyük bir sorunumuz var. içimize ben batıyor. ben derdinden başka pek bi derdimiz yok. benim öyle mesela. ne zaman üzülsem bakıyorum ben batmış içime gene iç organlarımı tırmalamış, bir tümör gibi hissediyorum onu içimde. kimse beni anlamamış, takdir edilmemişim, unutulmuşum ben, sevilmemişim, bir işi becerememişim ben, vefazsızmışım, hayırsızmışım suçluymuşum ben, falan da filan... ama iyi olan şu ki, şu anda beni üzen, ağlatan şey içinde bulunduğum ahval ve şerait değil de bu ben derdidir diye hatırlatıldığı vakit o üzüntü puf diye sönüveriyor. bayağı kıyak bir durum yani :) ey kuluna bol kıyak çeken Allahım, o beni al da seni koy yerine. amin.