hatun dayanışması

bunu yazacaktım. unutmuşum. beş altı ay önce havaalanındayız. uçak zangır zungur sarsılsığı için rotarlı iniş yapmışız. saat bire geliyor. arabası olanlar olmayanlara el atıp bir zahmet evlerine bırakıyor. öyle bir sahiplenme olayı yani. lakin bizi kimse sahiplenmedi. neden? Ankara'nın -otuz yıl yaşasanız bile- asla uğrama gereği duyulmayan bir semtinde oturuyoruz da ondan. kimsenin evi semtimize yakın değil. sonunda bir hatun, ben bırakırım dedi. nasılsa bize yakın oturuyormuş. aldık valizimizi kızın yanına sokulduk. ama araba yok ortada. meğer onu erkek kardeşi almaya gelecekmiş. herkes gitti biz bu yeniyetmeyi beklemeye başladık. soğukta ısınmak ,için sağa sola dönerek tuhaf hareketler yaparken bir kız bir demet papatyayla koşarak yanımıza geldi. bizim hatun kişi onu görünce liseliler gibi çığlıklar atmaya başladı. Allahım bir sarıldılar bir sarıldılar. Tüm taksi şöförleri, güvenlik görevlileri, yolcular, dış hatların önüne doluştu. kızlardan "vaaa, uuuu, inanmıyorum, özledimmm, manyakkkk" gibi sesler çıkarken biz bayağı figüran gibi kaldık ortada. etrafa toplanan kalabalık bu görüntünün açıklamasıını bize gözleriyle soruyordu: Ne iş? Biz de baston yutmuş gibi yanlarında dikilip aptal aptal gülümsemelerle onlara bakıyorduk. bu aptallığımızdan şöyle bir sonuç çıkıyordu: valla biz de bilmiyoruz. sonra önümüzde süper lüks bir araba durdu. içinde başka bir hatun daha. gene bağırış çığırış. anladığımız kadarıyla yeniyetme erkek kardeşe çekil aradan biz kankamızı alırız demişler. meğer bu üçlü seyahatlere falan da birlikte çıkıyorlarmış. bu sefer ayrıldıklarından çok özlemişler arkadaşlarını. biri son iki gece uyuyamamış. diğeri papattya yerine gül alacakmış ama milllet yalnış anlar diye vazgeçmiş. şimdi sabaha kadar beraber olabileceklermiş. Hatunları görmek lazımdı. bizi bagaja koydukları valizlerden zannediyorlardı. sanki duymuyormuşuz, görmüyorumuşuz gibi,şoförümüz gece bir diye o süper arabayla şehir içinde 160 basıyordu. ... neyse uzun zamandır böyle bir şey görmemiştim.