inşaallah

geliyorum.

yazıktır..

kim bilir bu gidişin..

yatağımda sinsi kirpiler dolaşıyor geceleri. gecelerden arta kalan zamanım daha da beter. işler gözümde büyüyor, lokmalar ağzımda büyüyor, çocuklarım gelişigüzel bir anne bakımıyla şöyle böyle büyüyor. bu sefer doğuya gidiyorum. bitmek bilmez bir haziran ülkesine. bavullarımı hazırladım sayılır. ama kafamı hazırlayamadım. o şimdi tilkilerle çakallarla dolu. nöronlarım sek sek oynuyorlar.
her şey olur. olacağına varır. olagelen olmaktadır. olanda hayır vardır. ol demekle olmuyor. ne oldum demiyceksin ne olucam diyceksin.
bak diyorum işte: ne olucam ben?

ayşe

orada, üsküdar'daki eminönü iskelesinin önünde dikilmiş bekliyordum. canım volta atmak istemiyordu. büfenin önünde oturup bir limonata içmek de. kenardaki küllüğün yanında bir sigara tellendirmek, banka oturmak, telefonumu kurcalamak ya da herhangi başka bir şeyi. orada öyle dikilmiş bekliyordum. sağımdan solumdan inanlar geçip gidiyordu. hiç kimse biri değil, herkes hiç kimse. beklemenin verdiği memnuniyetle, yıllardır hep bekliyor olmanın geldiği, birikip sığıştığı dakikalarca. sadece bekliyor olmanın verdiği hazla. onu bekliyordum.

o.

geldi ve şenlendirdi bizi.