bizim buralar

Bismillah

"Ölüm de var. Toprak da var. Hesap da var. Eyvallah... Evelallah..."

Bilmenin katmanları vardır, bilirsiniz. Bir iç kata geçtiğinizde önceden bildiğinizi sandığınız şeyi bilmediğinizi fark etmek gibi. Senelerdir Allah'ın her günü bir şekilde ölümden bahsederim kendime, ama bilmiyormuşum yine de. Annem ölünce işte en çok buna şaşırdım. Ölüm varmış, dedim. Hakkat varmış.

Sonra ne mi oldu. Sabah ve akşam. Eskisi gibi olmadı hiç. Ya daha renksiz ve kokusuz günlerdi veya daha coşkulu. Ama aynı olmadı hiç bir daha.

Yalnızlıktan midem bulandı, başım döndü, o derece. Kusucam yalnızlıktan.

İnsanlara gülümsesem de geçmiyor, konuşsam da, kızsam da geçmiyor, yanlarından uzaklaşsam da.

Ölümü düşündürüyor bu bana. Kabirde yalnız olmak geliyor sonra aklıma. Herhalde yalnızlık nedir bilmiyormuşum diye düşünürüm o zaman da. Yalnızlık varmış derim, hakkat varmış.

ciğer buradaysa kedi nerede?

"sürçtüğün zaman ümidini kaybetmen, senin evvelce ameline güvendiğinin alâmetidir."

Allah'a güveneceksin. Bu iş Allah'la olur.

ben bir tek Allah muhtacıyım diyen adama fakir denir.

Allah'a ancak Allah ile vâsıl olunur fakr ile değil.

hastasıyım kuzey ışıklarının

 doctor who'nun dediği gibi "lots of planets have north" ama bizimkisi bir başka!