hayde bre pehlivan!

buraya demin uzun upuzun bir yazı yazdım. sonra kontrol için baştan okumaya başlayınca sıkıldım, okumak istemedim. aynı anda düşündüm, ya bu yazının uzunluğuna bakmadan okursanız diye, içinden bir şey çıkar ümidiyle, tümünü seçip siliverdim. çok da iyi oldu.

vakit çok kıymetli bir şey. sürekli kaybediyorum, ordan biliyorum.

karakter

evde ikimiz vardık. yani bir o bir de ben. epey de eğlenmiştik. bir o bir ben. bir deney yapayım dedim. bir ara sınav kabilinden. düpedüz gerizekalılıktı bu. ah hayır, rica ederim. öyleydi.

ahmet'i üzdüm.

aslında amacım apaçık üzmekti onu. ama sonra izin verseydi, bütün üzüntüsünü geri alıp büyük bir de mutluluk verecektim ona.

izin vermedi.

düpedüz ahmaklıktı bu.

sonra gönlünü almak için bir iki cümle kurdum. o, daha önce görmedim bir tavır ve ses tonuyla, şöyle dedi:

"annem olduğun için affediyorum. ama başkası olsa etmezdim."

oy ki ne oy. dangalaklığa bak. karşındaki kim, tanımıyorsun bile bre gafil! sen onu sünger bop seyrediyor diye ne sandın?

düpedüz çuvalladım. işte tam yedi sene altı ay on gün sürdü.